Nie lubię się bawić z moim dzieckiem. Temat podnoszony co jakiś czas, przewija się w poradnikach, blogosferze i rozmowach na placyku zabaw. Trudny, nie ma co ukrywać, bo dziecko stworzone jest do zabawy. Tylko, że dorosły, jakby mniej. 

Nie mówię o wiecznych Piotrusiach Panach, którzy tylko szukają okazji do kupienia kolejnej zabawki (zegarek, samochód, iPhone’a). Choć – między Bogiem a prawdą – często właśnie oni najlepiej nadają się na niańki. Nie wierzysz? Zerknij na wpis o kolejności urodzenia i sposobie zachowania niektórych dzieci, a potem oczywiście dorosłych, o ile pozowlimy im wychowywać się „w stereotypach”.

Jednak (może i na szczęście) nie mam w domu Piotrusia Pana. Za to mam dziecko (jedynaczkę) i kupę tzw. obowiązków domowych. Kiedy więc słyszę: „Pobawmy się w…”, to czasem zwyczajnie nie mam ochoty. Za chwilę jednak przywołuję się do porządku i zaczyna się walka w mojej głowie: „Czy ja jestem złą matką?”, „Dziecko ma swoje potrzeby!”, „Powołałaś na świat to się zajmuj!”

Więc się zajmuję

Siadamy na dywanie, rozkładamy pluszaki/lalki/figurki/wycinanki, czy co tam jeszcze… i się bawimy. Czasem nic nie rozkładamy i bawimy się „na niby” np.: „Mamo, jestem małym koteczkiem porzuconym przez rodziców na wielkiej zawiei. Przygarnij mnie, proszę”. Czy ktoś potrafi odmówić koteczkowi? Jasne, że przygarniam i się opiekuję. Jednak kiedy kolejnego dnia znajduję pieska, potem pandę, jeżyka, nietoperza… i scenariusz jest mniej więcej podobny, to przygarniam z coraz większym znudzeniem.

Chcesz porozmawiać z pedagogiem on-line? Kliknij po więcej informacji»

Zła matka, zła matka. Jak możesz wzdychać i wywracać oczami, kiedy taki słodki jeżyk prosi o przygarnięcie? Odpowiedź jest banalna. Bo jestem dorosła. Nie jestem dzieckiem, któremu sprawia frajdę picie niewidzialnej herbatki przez miesiąc, codziennie.

Ze starszakiem to jeszcze pół biedy, bo można zaproponować jakąś konkretną zabawę np. grę planszową, klocki itd. Zebrałam tu trochę inspiracji na zabawy i zabawki:

Najgorzej było z siedzeniem godzinami w piaskownicy z bobasem. W pewien sposób może to sprawiać przyjemność, ale tylko w pewien i do pewnego stopnia. Potem zaczyna się dorosłość. Nasze mózgi nie działają jak mózgi małych dzieci. Potrzebujemy innych bodźców, co innego sprawia nam radość, ciekawi. I dobrze chyba, prawda?

Rozumiem powagę zabawy

Z wielką uwagą czytam różne psychologiczne i pedagogiczne teorie wychowawcze. Lubię to, to mój zawód. Ale daleka jestem od wdrażania w życie każdej z nich. Szukanie wewnętrznego dziecka jest mi obce i bardzo chcę by takie pozostało. Nie czuję się do tego zobligowana tylko dlatego, że jestem matką. Jestem też przecież pedagogiem, żoną, przyjaciółką, sąsiadką, córką… blogerką 😉

Czy to oznacza, że nie będę się bawić z córką? Że narażę ją na stres związany z odmową? Oczywiście, że będę, bo jestem odpowiedzialnym dorosłym człowiekiem i rodzicem. Wiem, że to jest ważne dla rozwoju, budowania bliskości, poczucia bezpieczeństwa, pewnej więzi.

Zabawa jest dla dziecko komunikacją. Kiedy mówi: „Pobawmy się, mamo”, to wiem, że czasem ma na myśli swój kiepski humor, gorszy dzień, kłótnię z przyjaciółką. Na tym chyba polega świadome rodzicielstwo. Zabawa nie jest dla mnie. Ona jest dla dziecka. Dlatego kiedy tylko mogę, to się bawię.

Zostawiam sobie jednak prawo do swojego nie. Czy mam prawo nie chcieć się bawić „na każde zawołanie”? Tak. Nie jestem maskotką, kukiełką ani robotem na pilota.

To wymysł naszych czasów

Nie pamiętam zresztą, żeby moi rodzice ciągle się ze mną bawili. Żadnej traumy z tego powodu również nie kojarzę. Pamiętam za to, jak rodzeństwo nie chciało się ze mną bawić i było to coś zupełnie naturalnego. Bo ja też czasem się z nimi bawić nie chciałam. Nie zawsze i nie we wszystko. Dlaczego więc dzisiaj jesteśmy (dorośli) tak wkręceni w „bawienie się”? Tak naprawdę to sztuczne, nienaturalne zachowanie.

Kiedyś dorośli zajmowali się swoimi sprawami, a dzieci zabawą. W wielu miejscach na świecie oczywiście nadal ten system funkcjonuje. Jednak w cywilizowanej Europie – niekoniecznie. Wynika to z najróżniejszych przyczyn. Zapracowani rodzice bardzo niewiele czasu w ciągu dnia spędzają z dzieckiem, więc wyrzuty sumienia podpowiadają: „Musisz”.

Jednak do głosu dochodzą także zmęczenie, stan zdrowia, kondycja psychiczna, komunikacja w rodzinie, w pracy itd. Tysiące czynników, które odrywają dorosłego od spontanicznej zabawy, z którą zresztą też jest problem. Bo dorośli najczęściej nie potrafią się spontanicznie bawić. Wyrośliśmy z tego i już. Trudno nam zrozumieć meandry wyobraźni dziecka i nadążyć w zabawie za scenariuszem, którego najczęściej nie ma. Jak zatem radzić sobie z tym trudnym tematem?

Wziąć oddech i wyluzować. Jeśli mam ochotę, siłę i czas, to się bawię. Fakt, że staram się ten czas dla dziecka mieć. Nie szukam wymówek. Pracuję nad sobą i przygarniam każdego dnia kotki, pieski i nietoperze, buduję siedemdziesiątą siódmą wieżę z klocków, piję niewidzialną lemoniadę itd. Trochę z obowiązku, ale tysiąc razy bardziej z miłości do tego mojego szkraba. Czy lubię tę formę wspólnej aktywności? Nie bardzo, ale cóż. Daję sobie prawo do nielubienia tego. Traktuję jak codzienne wyzwanie, ale nie udaję przed sobą i światem, że jest to moje ulubione zajęcie. I to bardzo pomaga.

Odczarować zaczarowane

Próbuję też (w miarę możliwości) odczarować zabawę z przymusu. Szukam czegoś na kształt złotego środka, kompromisu. I od jakiegoś czasu u nas jest tak, że w te wszystkie na niby bawimy się najczęściej w drodze ze szkoły, przy wieczornej kąpieli, stojąc w korku. Wtedy (kiedy i tak nie jestem w stanie prać, prasować, pisać itd.) mogę się skupić na odnajdywaniu pandy/jeża/nietoperza. Nie mam poczucia straty czasu, o czym wielu rodziców wspomina przy tym temacie.

W pozostałym czasie staram się wciągnąć małą w zabawę związaną z obowiązkami domowymi. Segregowanie skarpetek, składanie ręczników, liczenie czystych talerzy, krojenie ugotowanej marchewki na sałatkę itd. Znasz to pewnie, prawda? Są rzeczy, które trzeba w domu zrobić i można je robić wspólnie.

Ten złoty środek to też szukanie takich codziennych aktywności, które w zabawie jeszcze czegoś nauczą. Między innymi dlatego stworzyłam podcast, a w nim odcinek o zabawach uczących koncentracji. Krótkich, prostych zabawach przy codziennych czynnościach w domu. Posłuchaj koniecznie!

Bywa jednak i tak, że potrzebuję chwili wytchnienia lub skupienia (choćby na pisaniu) i wtedy oczekuję od dziecka, że zajmie się sobą. Czy mam prawo do takich oczekiwań? Oczywiście. Nauczyłam się być z tego dumna, a nie mieć wyrzuty sumienia. Przecież nie jest tak, że biorę torebkę, kluczyki i jadę do galerii, a biedna pociecha chlipie sama w pokoju.

Tej samodzielności też uczyłam siebie (i ją) przez bardzo długi czas. Kluczem jest konkret. Jeśli powiem: „Pobaw się chwilę sama”, to mam jak w banku, że za 5 minut usłyszę: „Nudzę się”, albo brzęk tłuczonego szkła, spadającego karnisza, wycinania kółek na dywanie itd. Więc kiedy potrzebuję tej chwili, rzucam pomysł na konkretną zabawę. Oczywiście taką, która nie wymaga niewiadomo jakich nakładów finansowych. Nie wyciągam za każdym razem spod łóżka nowego zestawu Lego.

Mocno się napracowałam przy tym wpisie, teraz liczę na Ciebie, bo chciałabym żebyśmy zostały w kontakcie. Jak? Jest kilka możliwości, mam nadzieję, że skorzystasz:

• Zostaw proszę komentarz, bo dla mnie każda informacja zwrotna na temat mojej pracy, jest bardzo ważna.
• Jeśli uważasz, że piszę z sensem i o ważnych sprawach, podziel się wpisem ze znajomymi.
• Polub Fan Page na Facebooku, jest tam już mnóstwo mam, zapraszamy!
• Koniecznie zajrzyj na stronę Podcasty, gdzie czeka cała masa krótkich porad wychowawczych do odsłuchania.
• Obserwuj profil na Instagramie, tam znajdziesz kulisy bloga i moją codzienność.